कथा

      त्यसपछि म पनि जागिरे भनेका दुइजना दाजुहरुको आडमा बाँच्न थालें। यस्तै थियो बुवाको आम्दानीले नभ्याउने भएपछि दाजुहरुको आशामा बस्नु हाम्रो विवशता थियो र ठूलाले सानालाई हेर्नुपर्छ भन्ने परिपाटी पनि थियो झैं लाग्छ । अहिलेका यी दाजुहरु पनि आफ्नो पालामा खुबै दुख पाएको कुरा आमाले भनिरहनुहुन्छ । म सानै हुँदा देखेका सुनेका ती पारिवारिक कुराहरु सम्झिंदा त्यतिखेरदेखिकै पीडा आज पो सहन नसक्नेगरी दुख्न थालेको छ  । 

       यति भनेपछि उसले मलाई हेरी । उसको आँखामा आँशु देखेको यो पहिलो पटक । ऊ रोई म दुखें । हाम्रो आत्मियता थियो बर्षौं पूरानो । हामी धेरै पूराना साथी । सबै कुरा मलाई थाहा छ म यहीं सोच्थें । दुख सुख कसलाई हुँदैन तर त्यहि सुखी जस्तो देखिने हाँसो भित्र पनि बेदनाहरु लुकेका छन् भन्ने कुरा मलाई पत्तै भएन । ऊ भन्न थालि - यसपाली मलाई तिहारमा जान मनै लागेको छैन । यो सुन्ने बित्तिकै मलाई नराम्रो लाग्यो सार्है ढिपी गरें तिमीले जानुपर्छ भनेर । तर आँखाभरी आँशु बनाउदै उसले पनि आफ्नो जिद्धि  छोडिन। किन जाने ? यति भन्नेबित्तिकै उसले अरु केहि भन्न सकिन, रोकिराखेको आँशु एकैचोटी पोखियो । म पनि महशुस गर्न सक्थें यस्तो निर्णय ऊ बिनाकारण गर्दै गर्दिनथी । भन्दै गई किन जाने ? कसको लागि जाने ? तिमीलाई थाहा छ आजकल मेरा दाजु म संग बोल्दैनन्। अब ऊ पूरै रोएर भन्न थालि मैले के गरें त्यस्तो म संग बोल्ने नहुने ? भन् मैले के गरिन मेरा दाजुको लागि । मैले जे गरें,गरिन तर मेरा दाजु यस्ता होलान् भन्ने मैले कुनै दिन सोचिन ।

     हो , मैले मनमनै सहमति जनाएँ । पोहोरसाल दाजुको बिहेमा कत्रो खुशी कत्रो चुरुफुरु , के के न होला जस्तो , के के न पाउँला जस्तो । भन्थी पनि मेरा दाजु बिहे पछी त के कहिले पनि परिबर्तन हुदैनन् । दुई दुई दिनमा फोन आउथ्यो के खाइस्, खाजा के छ , ल्याएर टन्न राख् , टन्न खा , कति दुब्लाकी अलि मोटा , जाडोमा लाउने कपडा छ कि छैन , भाउजुले के भने , दाजुले के भने , कसैको चिन्ता नली,तेरो लागि म छु । उसले सुनाएका यी कुराहरु सम्झेर मेरो पनि यसपटक भक्कानो फुट्यो । आफूलाई सम्हाल्न खोजें तैपनि आँशु रोक्ने सकिन । ऊ भन्न थाली मेरो दाजुले बिहे भन्दा ४/५ महिना अगाडी जुनबेला मैले कोठा लिएकी थिएँ पहिलोपल्ट सबै भन्दा बढी पैसा दिएको र त्यसपछि के भनू ...कसरी चलाएँ बितेको समय कल्पना गर्न नसकेरै बितेका छन्  । तर पनि गुनासो थिएन , तेरो लागि म छु भनेकाले आँखा चिम्लें , यतिकै भएपनि पुग्छ -बाँच्छु भनेर मन दह्रो बनाएकी थिएँ । तर , तर आज ५ महिना भयो जाँदै आउंदै त गर्छु पैसा छ कि छैन भनेर सोध्लान् भन्छु कुनै पल्ट सोधेनन् । भन् मलाइ एक रुपैयाँ पनि कहांबाट आउछ भन् , उसको  छुवाईले मलाई पनि गाह्रो भयो ।

    यसपालिको दशैं पनि सार्है अँध्यारो लाग्यो , सार्है आतिएँ, सार्है निरास लाग्यो ।बुवाआमाको आशा गर्ने बानी परेन , पैसा छैन भनेर जस्तै हुँदा पनि भनिएन तर यसपटक मैले बुवालाई सम्झें , बुवा पैसा चाहियो भन्न मन लाग्यो त्यो रात यति रोएँ शायद त्यो रातको जस्तो नमीठो रुवाइ जीन्दगीमा फेरी रुंला नरुंला । आँशु पुछ्दै उसले भनि मेरो दाजुको हरेक खुशीमा खुशी हुँदै आएँ  मलाई परिवारको सबै सदस्यहरुमध्य आशा लाग्ने , मनको कुरा बुझ्ने उही एउटा दाजुलाइ सम्झेकी थिएँ  सार्है मायाँ गरेको जस्तो पनि लाग्थ्यो खै त्यो मायाँ ! खै त्यो दाजु ?  अवरुद्ध गलाबाट निस्केको उसको यो दुई वाक्यले मेरो मन अमिलो भएर आयो  तिहार  चाडपर्बको बेला आफ्नो घर ,आफ्ना मान्छेको सम्झना हुँदोरैछ , अरुबेला त जसो तसो बसिन्थ्यो , सार्है गाह्रो भको छ । सबैले सोध्छन कहिले जाने , किन नगको यो प्रश्नको जवाफ म कसरी दिउँ? 

    धेरै कुराले मन दुखिरह्यो तर जब सयपत्री , मखमली फूल हेर्न थाल्छु अनि जाउँ जस्तो लाग्छ । मलाई पनि मेरा दाजुलाई तेलको घेराले छेकेर फूलमालाले पुजेर सुखशान्तिको कामना गर्ने किन रहर छैन ? तर म जति भावनामा डुब्छु त्यति रुन्छु , अस्ति पनि नजाने निर्णय गरेकी थिएँ , गएँ त्यसको बदलामा मेरा दाजुले आजसम्म रुवाइरहे । किन बैनीको मायाँ लाग्दैन , भाउजुले लगेपछि हामी दाजुको अवशेष केहि पाउदारहेनछौं । यो सम्झिदा त आफूलाई पनि कसैको भाउजु बनाउने रहर हराएर जान्छ । उसले भाउजु भन्नेबित्तिकै धेरै कुरा मनमा आए , एउटा कुरा सोधुँ सोधुँ जस्तो लागेको थियो तर ममा त्यो सहासै भएन शायद ऊ पनि केहि भन्नै चाहन्नथी ।

    दाजुभाई भनेका बिहे नहुन्जेलसम्म मात्रै आफ्ना हुँदा रैछन तर हामी उनीहरु बिना अधुरै रहन्छौं । कस्तो फरक रहेछ , कस्तो म हुदोरहेछ । मेरो यो शहरमा हिड्ने र बाँच्ने आधार नै सकिए जस्तो लाग्छ । यतिखेर मैले उसको आँखामा आँशु देखिन , शायद रुनुको पनि सीमा हुन्छ होला । ऊ भन्दै गई मेरा दाजु सार्है बुझ्ने हुन् , मनै भित्रको कुरा पनि अड्कल काट्न सक्ने । त्यस्ता मान्छेले बेवास्ता किन गर्छन् र कसरी गरे ? सोचिरहने पर्दैन ।यो बिरानो सहरमा एकदिन कति गाह्रो ,पांच महिना कसैको वास्ता बिना बाँचें र अब त लाग्छ म एक्लै पाचै युग बिताउन सक्छु । दाजु बहिनीको स्नेहमा फुल्दोरैच मखमली ,सयपत्री , स्नेह नै नभए के को चाडपर्ब , के को फूलमाला के को आशिर्बाद के को हाँसो खुशी , के को चुरुफुरु । उसले यसो भानिरंदा मैले आफ्नो चित्त पनि बुझाइसकेकी थिएँ , मेरी आमाले धन्य ! मलाई दाजु भाइ दिनुभएको थिएन ।। 

                                                                                                      २०६५-७-१२