कविता

जिउने सँगै रहर उसको रहरै हुनेछ 

बुझन प्रभु म बिना त्यो त ठहरै हुनेछ 

फूलको थुंगा झैं गरि राख्छ उसले शिरमा 

को हुन्छ यस्तो जीवनै दिने दुख र पिरमा 

मान्छेको जुनी दुई नै दिनको लैजानु के छ र 

रुवाई मार्नु भन्दा त राम्रो बाँच्नु हँ'सार 

मागेछ उता यी हात यता दिन म सक्दिन 

जे भन्छौ मान्छु कसैको अरु हुन म सक्दिन 

खोसे लौ खोस यो मेरो प्राण म उसको संसार 

ऊ माथि धोका दिएर अन्त हुँदैन पियार